Met een lichte zucht gaat ze zitten, de moeder van 2 pubers, zoals ze me later vertelt. “Vlak voordat ik wilde vertrekken was er thuis nog allemaal gedoe, vandaar dat ik wat te laat ben”, verontschuldigt ze zich. “Ik snap het helemaal”, zeg ik. “Ga lekker zitten”. Net als 4 andere deelnemers is ze gekomen voor de workshop Schrijf wat je wilt zeggen. Ook bij hen zie ik begripvolle blikken.
“Ik heb me aangemeld, maar weet eigenlijk nog niet aan wie ik wil schrijven”, vertelt dezelfde moeder me korte tijd later, terwijl iedereen aan de eerste opdrachten werkt. “Ik heb een zoon van 17 en een dochter van 15 en ze zijn allebei behoorlijk aan het puberen. Vaak best lastig, maar echt, het zijn ook schatten hoor! Ik denk dat ik aan een van hen wil schrijven”, zegt ze peinzend.
“Misschien aan mijn dochter. Met haar heb ik nogal eens woorden de laatste tijd; ze is zo ontzettend fel! We hebben tegenwoordig vaak ruzie. Maar ik zie regelmatig ook haar lieve en sociale kant en haar onzekerheid en ik zie hoe ze haar best doet op school….maar dat benoem ik door die ruzies bijna niet meer.” Even valt ze stil, duidelijk denkend aan haar dochter. Al snel vervolgt ze: “Maar ik kan ook schrijven aan mijn zoon. Hij zit zo vaak boven op zijn kamer. Zit er urenlang te gamen en hij spreekt weinig af met vrienden. ‘die spreek ik al genoeg als ik aan het gamen ben’, zegt hij dan. En als hij al beneden komt heeft hij een grote mond. Dat maakt me afwisselend boos en bezorgd. Ondertussen zie ik ook bij hem zijn onzekerheid en hoe lief hij voor anderen kan zijn…..”
Loslaten
Ook al heb ik zelf alleen puberende dochters in huis gehad, ik kan me haar situatie helemaal voorstellen. Net als ik jaren geleden, worstelt ook deze moeder met de situatie, met het loslaten en met haar gevoel. Wat ik bij haar bewonder is dat ze voelt dat ze de positieve dingen te weinig benoemt. Dat ze merkt dat de nadruk zo gemakkelijk komt te liggen op het negatieve. Wat goed van haar dat ze zoekt naar een mogelijkheid om dat te doorbreken.
“Begin gewoon te schrijven, dan ontdek je vanzelf wat je moet kiezen”, verzeker ik haar. Aan het eind van de avond komt ze naar me toe. “Ik had zo mijn twijfels maar het klopte wel. Na een half uurtje wist ik het ineens”, zegt ze glimlachend. “Ik heb ervoor gekozen om nu eerst aan mijn dochter te schrijven. En de volgende keer schrijf ik aan mijn zoon! Ja, zo ga ik het doen. En nu ga ik bedenken wanneer ik haar deze wenskaart ga geven!”