Als je ziet dat je broer steeds meer afstand neemt van familie en vrienden.
Als je merkt dat je vriendin verandert en niet gelukkig lijkt.
Wanneer je je zorgen maakt over iemand om wie je veel geeft.
Dan buitelen de gedachtes in je hoofd waarschijnlijk over en door elkaar heen. Want wat kun je doen?

Van de ene kant weet je dat je niks kunt doen, want ieder leeft tenslotte toch zijn eigen leven. Wie ben jij om er iets van te zeggen? Van de andere kant voel je soms de behoefte om juist wel iets te doen. Alleen, wat dan? Als je weet dat je een situatie niet kunt veranderen.

Filteren
Die worsteling speelde zich ook af in het hoofd van Liesbeth. Liesbeth maakte zich zorgen over haar zus. In het gezin van deze zus, was namelijk veel veranderd door de problemen van een van de gezinsleden. En dat had ook invloed op alle relaties met de mensen om hen heen.
Liesbeth wilde haar zus graag adviezen geven. Ook had ze zo haar eigen ideeën over de situatie; enkele keren stond ze zelfs op het punt om haar mening te geven. Gelukkig heb ik toch niks gezegd, zei ze daarover later.
Uiteindelijk koos ze ervoor om -met begeleiding- een brief te schrijven. Schoorvoetend begon ze met het opschrijven van alles wat volgens haar belangrijk was om te noemen. Gebeurtenissen, gevoelens, dingen die gezegd waren. Later ging ze deze woorden stap voor stap filteren. En zo ontdekte Liesbeth wat ze haar zus vooral wilde zeggen. Dat ze haar zo miste: hun gezellige middagen, de telefoontjes, hun onvoorwaardelijke band. Maar ook dat ze haar zus oprecht begreep, omdat ze eerder zelf had ervaren wat het betekent om je grote zorgen te maken. Dus schreef ze, zorgvuldig haar woorden kiezend, vooral over haar eigen gevoel en over waar ze op hoopte.

Nieuwe start
Natuurlijk vond Liesbeth het spannend om de brief te posten. Ze was bang voor een boze reactie. Maar die kwam niet. De zus belde juist meteen om een afspraak te maken. Mogelijk omdat Liesbeth alleen vanuit haar eigen gevoel had geschreven. Het was een stap in de goede richting. Nu, maanden later, zegt Liesbeth: “Achteraf maar goed dat ik moest filteren tijdens het schrijven. Daardoor besefte ik dat ik niks te zeggen heb over het leven van mijn zus. Ik realiseerde me dat het is zoals het is. En dat ik dus alleen iets kon zeggen over wat ik voelde en hoopte. Echt waar, onze band is zelfs beter geworden. We zijn nu meer open en eerlijk naar elkaar toe en praten ook over andere onderwerpen dan voorheen. Echt, zo fijn! Meer dan waarop ik durfde te hopen!”