Pauline is moeder van een dochter met anorexia. “Hoe dat voelt en hoe groot de impact is voor de omgeving, kan ik niet goed uitleggen aan mensen die dat niet zelf hebben meegemaakt”, vertelt ze. “Sommigen waren ook bezorgd om mij. ‘Zorg goed voor jezelf’, zeiden ze tegen me. ‘Lief bedoeld, maar hoe dan?’, dacht ik dan bij mezelf. 

Want zeker in de beginperiode had ik het gevoel dat ik thuis moest zijn. Dat ik er juíst nu moest zijn. Ik was zoekend en bezorgd. Het was echt heftig en intensief voor ons hele gezin.”

Toch groeide bij Pauline na een tijdje de behoefte om iets te zoeken waar ze zelf baat bij zou kunnen hebben. “In de beginfase was ik daar helemaal niet mee bezig, gunde mezelf daar ook de tijd niet voor. Tot ik via een tip hoorde over schrijfworkshops die gegeven worden door een moeder wier dochter een eetstoornis heeft gehad. Dat sprak me aan, omdat zij dus hetzelfde heeft doorgemaakt. Ik zocht contact met haar en koos ervoor om 1-op-1 te werken. De dag van de workshop vond ik best spannend. Alleen al het thuis weggaan. Voor het eerst in lange tijd ging ik weg en nog wel om iets voor mezelf te doen. Maar toen ik er eenmaal was, verdween dat gevoel al snel.”

Ik was eraan toe
“Tijdens de workshop kreeg ik steeds kleine opdrachten waardoor ik opschreef wat me bezighield. Dat hielp me om over mijn eigen gedachten en zorgen na te denken. En de verhalen van deze moeder brachten me ook een gevoel van erkenning. Dat voelde fijn, want je eigen omgeving vormt niet altijd het beste klankbord, omdat het voor hen moeilijk te begrijpen is. Terugkijkend was deze middag voor mij een belangrijke en troostrijke eerste stap. Alleen al omdat ik ook fysiek enkele uren weg was. Een maand eerder had ik zoiets nog niet gekund, maar ik was eraan toe.”

Doe iets wat je energie geeft
Door de opdrachten werd het Pauline duidelijk dat ze een brief aan haar man wilde schrijven. “Ik besefte ineens hoe gemakkelijk je elkaar kunt verliezen in zo’n heftige periode. Terwijl je elkaar juist dan zo hard nodig hebt. Omdat er volop spanning was toen ik thuiskwam, kon ik de brief pas enkele dagen later afmaken en geven. Mijn man was er blij mee en -ook al konden we al goed praten over de situatie- dit hielp ons om nog opener te zijn naar elkaar.
In de periode daarna realiseerde ik me dat iets doen wat je energie geeft dus heus wel mag. Sterker nog: het MOET! Omdat je anders het verkeerde voorleeft. Voor mij leidde deze middag ertoe dat ik ging openstaan voor nieuwe ontmoetingen en evenzovele vragen en verhalen. Ontmoetingen die mijn blik verruimden en zorgden voor zelfkennis en meer begrip. En waardoor ik leerde inzien wat bij ons gezin past en op welk moment.

Achteraf kan ik zeggen dat het goed is dat ik pas ben gaan zoeken naar iets voor mezelf toen ik eraan toe was. Mij hielp het ook om met iemand te praten die weet hoe het is. Echt, sinds die eerste stap blijf ik leren. Daardoor leer ik niet alleen over mezelf, het helpt me ook om betere gesprekken te voeren met mijn kind. Bovendien kan ik, doordat ik dingen doe die me energie geven, nu sterker blijven voor mijn kind!