Voordat je kiest voor een workshop van DUSSchrijf wil je natuurlijk weten wie je tijdens zo’n dagdeel treft. Ik vertel je graag iets meer over mijn achtergrond.Ik ben Ankie van der Dussen, getrouwd en trotse moeder van 2 dochters. Al heel wat jaren werk ik als redacteur bij een grote organisatie.

In 2011 en 2012 sloop er, zonder dat wij het in gaten hadden, een onverwachte gast ons huis binnen. Na een tijdje merkten we dat onze oudste dochter veranderde en het duurde even voordat we snapten hoe dat kwam. Maar toen had de eetstoornis haar al volledig in haar greep.

Nog langer duurde het voordat we een beetje begrepen hoe sneaky een eetstoornis is. En hoe die het denken, het sociale leven, eigenlijk alles compleet verandert. En ondertussen veranderde het contact tussen mij en mijn dochter totaal. Van warm en hartelijk naar dagen vol strijd, boosheid en verdriet. Mijn man en ik snapten er niets van.

Gelukkig vonden we mensen die ons probeerden te helpen. En hadden we een groep lieve mensen om ons heen. Er kwamen kleine stapjes vooruit en dan weer een terugval, zo groot dat we alle moed dreigden te verliezen. En ergens in dat proces van vallen en weer opkrabbelen probeerde ik te bedenken wat ik nou eigenlijk tegen haar wilde zeggen. Dat viel nog niet mee, want de vermoeidheid, onwetendheid over wat er in haar hoofd omging en emoties speelden een grote rol. Maar vanuit die gedachte schreef ik mijn eerste sms. En een eerste kaartje. En voor ons bleek dat te werken. Voorzichtig leerden we weer om over heel gewone dingen te communiceren. En ook de wat lastiger onderwerpen bleken makkelijker te verwoorden op papier dan door te praten. Omdat we er langer over konden nadenken. En er was geen lichaamstaal of toon die verkeerd kon worden uitgelegd.

Ondertussen knokten we als gezin, voor steeds nieuwe stapjes vooruit. Zochten we naar een passende behandeling voor onze dochter en naar kleine lichtpuntjes. Omdat het pad dat je moet bewandelen op weg naar herstel nou eenmaal voor iedereen anders is. Daar is geen standaard voor.

Nu gaat het goed met ons, want onze dochter is hersteld. Ze is blij dat ze haar leven kon oppakken en weer dingen kan ondernemen met haar leeftijdsgenoten. Ze heeft het gevoel dat ze eindelijk weer leeft. Toen ze zo ziek was hadden we dat niet durven denken of hopen. Het schrijven is in dat hele proces niet dé oplossing geweest. Maar het heeft mij wel geholpen om het patroon waarin we zaten te doorbreken. Het gaf me lucht, het gevoel dat ik iets kon doen. En nadenken over wat ik haar wilde schrijven hielp me ook om overzicht te krijgen in mijn warboel van gedachtes. En gaf me inzicht in mijn eigen rol. Het voelde beter dan angstig afwachten hoe de volgende dag zou zijn.

Nog steeds schrijf ik regelmatig. Ook nu het weer goed gaat. Soms voor mezelf, in een dagboek. En ook regelmatig een kaartje aan mijn man, dochters of andere familieleden. Gewoon, omdat het fijn voelt. Omdat ik niet wil wachten tot het juiste moment. Of omdat ik anders in de waan van de dag sommige dingen niet zeg. Deze moeilijke periode heeft me dus ook iets moois opgeleverd: ik heb weer ontdekt hoe fijn schrijven kan zijn.