Brief met een prachtig vervolg
Heb jij er onlangs over nagedacht wat je anders wilt doen? Of wil je graag eens zeggen wat je op je hart hebt? Lees hier het verhaal van een deelneemster aan mijn schrijfworkshop die worstelde met de situatie die was ontstaan in de aanloop naar een reorganisatie.
Misschien wil ook jij graag eens zeggen wat je op je hart hebt. Bijvoorbeeld een vriendin tactvol zeggen waarom je teleurgesteld bent, je kinderen vragen om vaker te helpen of de mantelzorg voor je ouders ter sprake brengen. Misschien wil je sorry zeggen tegen iemand om wie je veel geeft. Of -net als deze vrouw- het effect van de (zoveelste) reorganisatie bespreekbaar maken.
Een deelneemster aan een van mijn schrijfworkshops liep ook al langer met dat idee rond. Zij snakte naar verandering omdat zij en haar collega’s al ruim een jaar in een reorganisatieperiode zaten. Dat betekende dreigend ontslag voor heel wat medewerkers, mensen die werden gepusht om in beweging te komen, onzekerheid, onduidelijkheid en oplopende spanning binnen het bedrijf. Die situatie gaf veel stress, bij deze vrouw en binnen het hele bedrijf. En vanuit die situatie schreef de vrouw tijdens de workshop het begin van een brief aan haar teamleider. Een brief waarin ze uitlegde wat deze reorganisatie met haar deed. En waarom deze dreigende situatie zo anders was dan de vier of vijf eerdere reorganisaties die ze al had meegemaakt. Ze had voor de workshop ingeschreven omdat ze de tijd wilde nemen om zorgvuldig haar woorden te kiezen. Ik mocht het eindresultaat lezen. Het was een open en eerlijke brief, recht vanuit haar hart. Dat alleen al luchtte haar op, maar het mooiste deel van het verhaal moet nog komen.
Het was tijd voor verandering
De teamleider van deze vrouw las de brief en was er enorm van onder de indruk. Zozeer zelfs dat hij vroeg of ze de brief ook wilde doorsturen naar een directielid, zodat ook hij kon lezen wat er op de werkvloer speelde en welk effect de situatie op de mensen had. Dat deed ze en binnen 1 week had ze een reactie. Of ze op gesprek wilde komen. Dat aanbod nam ze aan, maar ze nam wel twee collega’s mee. Het werd een goed gesprek. Een bijzonder gesprek, dat ertoe leidde dat deze leidinggevende een belangrijk besluit nam: de beslissing over hoe de reorganisatie voor iedereen zou uitpakken werd met 1 jaar vervroegd. Omdat hij door de brief en de toelichting begreep wat de langdurige onzekerheid met alle medewerkers deed.
Mijn week kon niet meer stuk toen ik dit verhaal hoorde. Natuurlijk had deze vrouw ook het geluk, dat ze een directeur heeft die openstaat voor een eerlijke reactie en goede argumenten. Maar toch, voor mij is de moraal van dit verhaal, dat je ook met een klein gebaar iets kunt doen en een verandering in gang kunt zetten. Zeker als het zo’n brief is zoals deze deelneemster heeft geschreven: duidelijk, vanuit het hart, maar niet verwijtend. Dat deed ze omdat ze elke week leed onder de situatie die was ontstaan. Omdat ze het moeilijk vond om het mondeling te verwoorden wat ze wilde zeggen, pakte ze pen en papier om te kunnen schrijven wat haar dwarszat, wat ze bespreekbaar zou willen maken. Dat vraagt moed. En soms is er een periode van rust voor nodig om te beseffen dat het tijd wordt voor een eerste stap.
Liefs,
Ankie
www.dusschrijf.nl
